Parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski we Wrocławiu-Klecinie

        Klecina należy do starych podwrocławskich miejscowości, które sąsiadują z miastem od strony południowej. Na rozwój tych miejscowości składało się zarówno bliskie sąsiedztwo stolicy Dolnego Śląska jak i wyjątkowo urodzajne tutejsze gleby (które nawet uzyskały miano czarnoziemu dolnośląskiego). Dodatkowym atutem Kleciny było jej położenie nad rzeką Ślężą. Pod koniec XIX wieku powstała tu jedna z najlepiej prosperujących cukrowni w tym regionie.

        Rozwój miejscowości Klecina na przełomie XIX i XX w. miał też swój wyraz religijny. W latach 1905-1906 mieszkający tutaj wtedy protestanci realizują jednocześnie trzy budynki: kościół, plebanię i szkołę: wszystkie z czerwonej, klinkierowanej cegły. Kościół został zbudowany - wg projektu wrocławskich architektów Gasego i Bötchera - w stylu neogotyckim, o przestronnej nawie, z trzema balkonami, o stosunkowo niewielkim prezbiterium i z bardzo małą zakrystią. Wszystkie trzy budynki: kościół, plebanię i szkołę pokryto łupkiem. Dla obsługi nielicznych mieszkających tu przed II wojną światową katolików służył niewielki kościółek pw. Św. Trójcy położony blisko mostu na rzece Ślęży.

        Po II wojnie światowej w Klecinie osiedliła się katolicka ludność polska, która przybyła zarówno z terenów Wschodniej Małopolski (przeważnie z miejscowości Buczacz i Jezupol), jak też i z Polski Centralnej. Po opuszczeniu miejscowości przez Niemców, już w 1946 roku, polscy katolicy przejmują od protestantów ich kościół w Klecinie. W czerwcu 1949 roku dokonano uroczystego poświęcenia przejętej świątyni. Kościół i parafia otrzymały tytuł: "Eucharystycznego Serca Pana Jezusa". Dnia 19 marca 1969 roku wezwanie kościoła i parafii zmieniono. Odtąd patronką tutejszych mieszkańców jest: "Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski".

        Od 1 stycznia 1951 roku zmienił się administracyjny status Kleciny. Zostaje ona włączona w granice miasta Wrocławia. W czasie wojny kościół w Klecinie został ugodzony kilkoma pociskami artyleryjskimi, przez co zostały uszkodzone dach i wieża kościoła. Również mury noszą ślady licznych uszkodzeń. Pomimo, że Klecina stała się jednym z osiedli Wrocławia, wierni musieli na swoich barkach dźwigać ciężar powojennych remontów. W 1960 roku dach i wieże kościoła pokryto blachą. W latach 1968-1970 założono nową instalację elektryczną, ufundowano witraż z wyobrażeniem Patronki kościoła (NMP Królowa Polski). Drewniany strop kościoła przykryto wapiennym tynkiem i wprowadzono nową polichromię wnętrza, którą poświęcił bp Andrzej Wronka. W 1969 roku dokonano przeróbki prezbiterium, zgodnie z wymogami Soboru Watykańskiego II. Zbudowano nowy kamienny ołtarz - konsekrowany również przez biskupa Andrzeja Wronkę. W ołtarzu umieszczono relikwie Świętych męczenników: Klemensa i Wenerosa.

        Na frontowej ścianie prezbiterium - tuż pod witrażem - umieszczono dużą kamienną rzeźbę Ukrzyżowanego (dzieło parafianina: mistrza Mariana Kowalskiego). W 1970 roku w prezbiterium ułożono dwa duże obrazy mozaikowe: "Emaus" oraz cudowne rozmnożenie chleba, "by przypominały wiernym o Mszy Św. i o obecności Pana Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie" - jak to podkreślono w Kronice Parafialnej. Witraż, mozaiki w prezbiterium oraz mozaiki stacji Drogi Krzyżowej zaprojektował i wykonał był znany krakowski artysta prof. Stanisław Jakubczyk.

        Po przemianach ustrojowych w roku 1989 Klecina przeżyła bardzo boleśnie upadek cukrowni, co spowodowało powstanie dość dużego bezrobocia. Obecnie jednak dadzą się odnotować oznaki prężnego rozwoju: powstają liczne nowe bloki mieszkalne, firmy usługowe i handlowe.

        Do marca 1960 roku Parafia Klecina obsługiwała również tereny Parafii pw. Św. Trójcy z Wrocławia-Krzyk, gdzie nie było jeszcze osobnego ośrodka duszpasterskiego. Kościółek Św. Trójcy został bowiem rozebrany na skutek wielkich uszkodzeń w czasie wojny. Obecnie do Parafii Wrocław-Klecina należy całe osiedle Klecina oraz wieś Zabrodzie (odłączone od Parafii Jaszkotle).